Dat was het woord dat deze weken door mijn hoofd ging, en tegen me gezegd werd.
Van mijn jeugdvriendin kreeg ik een rouwkaart, daarop stond dat haar vader was overleden.
Blij met de kaart, maar ook geschokt. Te snel, te dichtbij denk ik.
Met mijn jas nog aan belde ik, ik moest het nummer opzoeken, ik heb haar zeker 5 jaar niet gesproken.
Geluk, krijg jaar direct aan de lijn, we praten en spreken af dat ik bij de crematie aanwezig zal zijn.
Ineens realiseer ik me hoeveel we van elkaar niet weten, dat ze niet weet dat ik kanker heb, dat mijn moeder het had. Dat is erg...
Hoe vaak ik niet met de telefoon in mijn handen heb gestaan, of het mailadres heb ingetikt...
niet gedaan, waarom, geen idee.....
Bitter? Nee, maar wel een "zonde van de verloren tijd "gevoel.
En dat terwijl zij toch steeds kerstkaartjes stuurde...
Inmiddels is de vakantie voorbij.
Ik heb genoten, veel gezien, voor eeuwig verliefd geworden op Pompeï. Een deel van mijn pelgimage kunnen doen. Dat was nodig, en goed.
Ook een heerlijke week doorgebracht met mijn familie inToscane, in een waanzinnig huis, waarin we gezamelijk weer een stukje hebben kunnen genezen...onder het genot van al het moois en lekkers dat Italië te bieden heeft..
Thuisgekomen weer als een gek aan het werk gegaan ( ben inmiddels sinds 26 juli2011 weer volledig arbeidsgeschikt en daar ben ik rete trots op.). Inmiddels spelen er heel wat minder leuke ontwikkelingen op mijn werk, organisatie veranderingen die niet met al te veel zorg voor het personeel worden doorgevoerd, helaas. We proberen het positief te zien, en werken ons uit de naad, maar of dat genoeg zal zijn, ik weet het niet....
Vorige week is mijn broer opgenomen in het ziekenhuis, hartbewaking. Mijn grote sterke, kleine broertje. Het is onbestaanbaar dat hij ooit ziek zou worden....helaas...
Inmiddels is hartbewaking, ritmebewaking geworden, en lijkt het erop dat er met medicijnen controle te handhaven is. We moeten nog afwachten wat het wordt, wat de gevolgen zijn.
Wrang, dat onze familie kennelijk nog niet genoeg te verhapstukken heeft gehad, mooi om te zien dat we met zijn allen weer de handen ineen slaan om dit op te vangen..daarin zijn we inmiddels sterk....
Drukt me welweer evenmet de neus op de feiten. Wat is er nu belangrijk: je werk, of je familie.
Dus bezin ik me maar weer eens even, even pas op de plaats, stapje terug. Eerst tijd voor mijn familie en daarna voor Ron en zijn erfenis....
Pien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten