Het is lang geleden.....

Dat ik schreef........
Misschien moest ik het even loslaten, te confronterend om het allemaal weer op papier te zetten, klopt ook, ik schrijf deze inleiding achteraf, ik wist dat het lastig zou zijn, daarom heb ik zo lang gewacht, weet ik nu...
maar enfin: ik ben blij dat het er staat.....en het is goed dat het er staat..

En dat... gaat zo;

Er was eens iemand die heel ziek was, en die is helemaal beter geworden!


Wat is er gebeurd sinds december.
Een week voor kerst moest ik voor een controle naar het ziekenhuis, in de hoop dat ik de chemokuren weer zou mogen starten.
Dat was niet het bericht wat mijn arts voor me in petto had, ze had deze keer een echt, honest to God, kerstkadoo.
Ik was weer eens in het team  (oncologen) besproken en men was tot de conclusie gekomen dat bij mijn vorm van Non Hodgkin welliswaar een therapie van 8 Chemokuren hoort, maar dat nooit is gemeten/gedocumenteerd of 8 kuren meer doen dan 5 kuren. Of, andersom, dat 5 kuren minder doen dan 8 kuren. En omdat de PET scan géén afwijkeningen had laten zien, zag het team niet in waarom ze mij opnieuw, en waarschijnlijk onnodig, ziek zouden maken.
Ik hoefde dus geen Chemo's meer! Het duurde wel een dag of 3 voordat bij mij de boodschap landde. Ik schijn nogal appelig  te hebben gekeken toen mij dit werd uitgelegd (zegt mijn broer, hij was bij het gesprek).
Het duurde ook 3 dagen voordat ik doorhad dat ik dus BETER verklaard was.
Dus ik naar huis met het advies toch vooral van de feestdagen te genieten.
Dat heb ik gedaan, vooral omdat op 31 december voor mijn moeder de laatste bestraling plaatsvond.  We hebben samen het jaar 2010 (en een stuk van 2009) een rotschop gegeven. Mama is nu aan het bijkomen van haar betralingen, ze heeft er 25 gehad, dat is behoorlijk pittig. Maar goed, ook bij haar lijken alle foute cellen verdwenen te zijn, en daar gaat het om natuurlijk.
Mijn moeder is in 2009 gediagnostiseerd met pre borstkanker, ze heeft hiervoor 4 ingrepen ondergaan en een lange,nare weg afgelegd. Toen ze halverwege 2010 geconfronteerd werd met mijn diagnose, heeft ze( samen met mijn vader) eigenlijk alleen nog maar oog voor mij gehad. Ze vond het voor mij allemaal veel erger, en dat kon ik niet echt bevatten: kanker is kanker en daar moet je iets mee, anders doet het iets met jou.. Ik neem mijn pet diep af voor haar, zal je maar gebeuren, zelf kanker en dan je eigen bloed ook nog onderuit zien glijden. En altijd met een glimlach op naast mijn bed hé, en over de telefoon, vanaf het vakantie adres, ook altijd een glimlach hé. nooit aan mij laten merken hoe erg ze het vond. Een kanjer is het!
Mensen zeggen wel eens tegen mij dat ik zo positief omga met mijn kanker, maarre, die mama wint.
Ik kan alleen maar raden hoe heftig de laatste 1 1/5 jaar voor mijn vader geweest moeten zijn, hij heeft zijn gevoel hierin zeker laten blijken, ik heb alleen de indruk dat dat maar het topje van de ijsberg is...
Wat ik wel heel zeker weet is dat ik niet hoger of beter of dichter gedragen had kunnen worden door mijn ouders, het raakt me diep en ik ben ze erg dankbaar...

In de maand januari heb ik een gesprekje gehad met mijn manager en de bedrijfsarts. En, omdat de oncoloog in de gaten had dat ze me toch niet kon tegenhouden, mag ik nu 4 x 3 uur per week werken op therapeutische basis.
Heerlijk, dat je weer afspraken kunt maken met mensen en die ook kunt nakomen zonder steeds door je ziekte onderuit getrokken te worden. Dus ik klus lekker door, collega's van mij sturen mijn team nog, en ik doe afgebakende klussen. Mocht pertinent geen stresvolle taken op me nemen nog.
( van de oncoloog dan).
Ik verdeel nu mijn dagen  zo goed mogelijk tussen werk en thuis. De juiste balans vinden is lastig, juist omdat ik steeds die prednison heb moeten slikken. Die zorgt ervoor dat je lichaam "valse" informatie krijgt over je moeheid, en loop je het risico dat je verschikkelijk gaat ADHD-en, en na 20.00 uur voor oud vuil op de bank stort en allen nog maar wil slapen.
Gelukkig heb ik nu gisteren de allerlaatste prednison geslikt.
Ik hou me even rustig, conform het advies van de oncoloog, "gaat even vervelend zijn" zei ze, maar dat duurt niet lang. Ik heb inmiddels een beetje verhoging en wat last van spierkrampen ( waardoor je weer bizarre spierpijn krijgt), maar daar is mee te leven.
Na deze week nog een weekje "werken" en dan gaan we op stap, lekker naar de bergen. Er schijnt weinig sneeuw te liggen, maar dat boeit niet..we zijn allemaal aan een weekje "anders" toe!
Enne nog iets, ik krijg krullen. 'T is echt heel erg. Nu heb ik het zelf bruin geverfd, ik houd niet van grijze haren namelijk, maar nu met die krullen is het wel heel heftig, misschien moet het toch een andere kleurtje worden....
Het is heel erg goed aan het terugkomen, lijkt een beetje op babyhaar, maar het zit wel op mijn hele hoofd. ( ook flink wat op mijn wangen en kin, sssst, niet verder vertellen, is van de prednison) Om dus niet voor man aangezien te worden draag ik maar zoveel mogelijk een rok, dan kunnen mensen 2 keer nadenken voordat ze durven zeggen: "he : jochie"
Vanavond liep ik collecte voor Amnesty (doe ik elk jaar) ik bel aan en een vrouw trekt het gordijn open in de woonkamer, zodat ze kan zien wie er voor de deur staat.
Ik die bus omhoog, mensen zijn toch een beetje huiverig, en er wordt opengedaan. Zegt die dame tegen mij, "neem me niet kwalijk hoor, maar ik zei net tegen mijn .....( kon ik niet verstaan) dat het zo goed was dat die jonge jongens tegenwoordig ook collecteren, ik had niet gezien dat u een vrouw was..". Sja, nou ja, dat jonge vond ik dan natuurlijk nog wel aardig, maar dat ze me voor jochie versleet, dat is toch wel iets hoor.....
Ik kan natuurlijk altijd nog de hoofdoek weer omdoen.... maar nee, ik vind het wel weer prettig zo. Mischien nog voor een speciale gelegenheid..

groet,
Pien