Gisteren, ja op 5 december, dat verzin ik dan weer.
Controle gehad in het UMC. Alle waarden mooi groen.
Goede antwoorden gekregen op mijn vragen.
Eveline ( mijn arts) is klaar met haar studie Hematologie en gaat bij de Daniel den Hoed werken, ze is te duur geworden voor het UMC, helaas.
Ach, mocht het nodig zijn, dan zoek ik haar gewoon daar op. R'dam is ook gezellig...
Ik vind het jammer, was natuurlijk aan haar gewend en zal haar speciale manier van zorg zeker heel erg missen..maar, de andere artsen hebben ook zeker mijn vertrouwen.. de hele Hematologie afdeling bij het UMC is een plek waar je in goede handen bent...
Lekker toch weer hoor, zo'n Oke verklaring....
Dus . hup, op naar kerstmis!
Pien
dinsdag 6 december 2011
zondag 6 november 2011
Te lang geleden
Dat was het woord dat deze weken door mijn hoofd ging, en tegen me gezegd werd.
Van mijn jeugdvriendin kreeg ik een rouwkaart, daarop stond dat haar vader was overleden.
Blij met de kaart, maar ook geschokt. Te snel, te dichtbij denk ik.
Met mijn jas nog aan belde ik, ik moest het nummer opzoeken, ik heb haar zeker 5 jaar niet gesproken.
Geluk, krijg jaar direct aan de lijn, we praten en spreken af dat ik bij de crematie aanwezig zal zijn.
Ineens realiseer ik me hoeveel we van elkaar niet weten, dat ze niet weet dat ik kanker heb, dat mijn moeder het had. Dat is erg...
Hoe vaak ik niet met de telefoon in mijn handen heb gestaan, of het mailadres heb ingetikt...
niet gedaan, waarom, geen idee.....
Bitter? Nee, maar wel een "zonde van de verloren tijd "gevoel.
En dat terwijl zij toch steeds kerstkaartjes stuurde...
Inmiddels is de vakantie voorbij.
Ik heb genoten, veel gezien, voor eeuwig verliefd geworden op Pompeï. Een deel van mijn pelgimage kunnen doen. Dat was nodig, en goed.
Ook een heerlijke week doorgebracht met mijn familie inToscane, in een waanzinnig huis, waarin we gezamelijk weer een stukje hebben kunnen genezen...onder het genot van al het moois en lekkers dat Italië te bieden heeft..
Thuisgekomen weer als een gek aan het werk gegaan ( ben inmiddels sinds 26 juli2011 weer volledig arbeidsgeschikt en daar ben ik rete trots op.). Inmiddels spelen er heel wat minder leuke ontwikkelingen op mijn werk, organisatie veranderingen die niet met al te veel zorg voor het personeel worden doorgevoerd, helaas. We proberen het positief te zien, en werken ons uit de naad, maar of dat genoeg zal zijn, ik weet het niet....
Vorige week is mijn broer opgenomen in het ziekenhuis, hartbewaking. Mijn grote sterke, kleine broertje. Het is onbestaanbaar dat hij ooit ziek zou worden....helaas...
Inmiddels is hartbewaking, ritmebewaking geworden, en lijkt het erop dat er met medicijnen controle te handhaven is. We moeten nog afwachten wat het wordt, wat de gevolgen zijn.
Wrang, dat onze familie kennelijk nog niet genoeg te verhapstukken heeft gehad, mooi om te zien dat we met zijn allen weer de handen ineen slaan om dit op te vangen..daarin zijn we inmiddels sterk....
Drukt me welweer evenmet de neus op de feiten. Wat is er nu belangrijk: je werk, of je familie.
Dus bezin ik me maar weer eens even, even pas op de plaats, stapje terug. Eerst tijd voor mijn familie en daarna voor Ron en zijn erfenis....
Pien
Van mijn jeugdvriendin kreeg ik een rouwkaart, daarop stond dat haar vader was overleden.
Blij met de kaart, maar ook geschokt. Te snel, te dichtbij denk ik.
Met mijn jas nog aan belde ik, ik moest het nummer opzoeken, ik heb haar zeker 5 jaar niet gesproken.
Geluk, krijg jaar direct aan de lijn, we praten en spreken af dat ik bij de crematie aanwezig zal zijn.
Ineens realiseer ik me hoeveel we van elkaar niet weten, dat ze niet weet dat ik kanker heb, dat mijn moeder het had. Dat is erg...
Hoe vaak ik niet met de telefoon in mijn handen heb gestaan, of het mailadres heb ingetikt...
niet gedaan, waarom, geen idee.....
Bitter? Nee, maar wel een "zonde van de verloren tijd "gevoel.
En dat terwijl zij toch steeds kerstkaartjes stuurde...
Inmiddels is de vakantie voorbij.
Ik heb genoten, veel gezien, voor eeuwig verliefd geworden op Pompeï. Een deel van mijn pelgimage kunnen doen. Dat was nodig, en goed.
Ook een heerlijke week doorgebracht met mijn familie inToscane, in een waanzinnig huis, waarin we gezamelijk weer een stukje hebben kunnen genezen...onder het genot van al het moois en lekkers dat Italië te bieden heeft..
Thuisgekomen weer als een gek aan het werk gegaan ( ben inmiddels sinds 26 juli2011 weer volledig arbeidsgeschikt en daar ben ik rete trots op.). Inmiddels spelen er heel wat minder leuke ontwikkelingen op mijn werk, organisatie veranderingen die niet met al te veel zorg voor het personeel worden doorgevoerd, helaas. We proberen het positief te zien, en werken ons uit de naad, maar of dat genoeg zal zijn, ik weet het niet....
Vorige week is mijn broer opgenomen in het ziekenhuis, hartbewaking. Mijn grote sterke, kleine broertje. Het is onbestaanbaar dat hij ooit ziek zou worden....helaas...
Inmiddels is hartbewaking, ritmebewaking geworden, en lijkt het erop dat er met medicijnen controle te handhaven is. We moeten nog afwachten wat het wordt, wat de gevolgen zijn.
Wrang, dat onze familie kennelijk nog niet genoeg te verhapstukken heeft gehad, mooi om te zien dat we met zijn allen weer de handen ineen slaan om dit op te vangen..daarin zijn we inmiddels sterk....
Drukt me welweer evenmet de neus op de feiten. Wat is er nu belangrijk: je werk, of je familie.
Dus bezin ik me maar weer eens even, even pas op de plaats, stapje terug. Eerst tijd voor mijn familie en daarna voor Ron en zijn erfenis....
Pien
maandag 25 juli 2011
Sjeeempie
Je zou bijna vergeten dat je nog een Blog had!
Inmiddels ben ik hard aan het werk, 40 uur weer, gaat supergoed!
Helemaal nergens last van en ook niet meer moe...!
Medisch: Bottenscan gehad, uitslag komt bij controle bezoek in september.
Is ook niet zo spannend nu, pas na 2 scans ( en ze doen er 1 per jaar) kunnen ze zien of er versnelde botontkalking plaats vindt, en daar zijn dan weer pilletjes voor. Geen probleem lijkt me.
En wat:
Mama heftige long ontsteking, 2 1/2 week in het ziekenhuis, ging echt niet goed met haar. Lelijke bacterie infectie. En dat dat ziekenhuis. Echt verschrikkelijk, het Diak in Utrecht leeft echt nog in het jaar 1900, zelfs de brief voor de huisarts krijg je niet zelf te zien. Bedside manners zijn echt abominabel! Communiceren kunnen en willen ze niet. Let op mensen, ga er niet heen, je wordt er behandeld als een klein kind en je rechten laat je bij de deur......
Mama is nu alweer twee weken thuis, gaat steeds beter, maar herstel gaat langzaam.
En Max:
Sja, Lorret, t was heel erg leuk, zegt ie. Hij moet nog effe landen.
Ben wel blij dat ie er weer is, ben niet gewend hem zo lang niet te zien....
En nu:
Vakantie, lekker naar Italië rijden, wandelen in Cinque Terre, neuzen in Pompeï en dan gezellig met de familie Firenze onveilig maken, helemaal veel zin in. Ik vertrek woensdag..
tot na de vakantie!
pien
Inmiddels ben ik hard aan het werk, 40 uur weer, gaat supergoed!
Helemaal nergens last van en ook niet meer moe...!
Medisch: Bottenscan gehad, uitslag komt bij controle bezoek in september.
Is ook niet zo spannend nu, pas na 2 scans ( en ze doen er 1 per jaar) kunnen ze zien of er versnelde botontkalking plaats vindt, en daar zijn dan weer pilletjes voor. Geen probleem lijkt me.
En wat:
Mama heftige long ontsteking, 2 1/2 week in het ziekenhuis, ging echt niet goed met haar. Lelijke bacterie infectie. En dat dat ziekenhuis. Echt verschrikkelijk, het Diak in Utrecht leeft echt nog in het jaar 1900, zelfs de brief voor de huisarts krijg je niet zelf te zien. Bedside manners zijn echt abominabel! Communiceren kunnen en willen ze niet. Let op mensen, ga er niet heen, je wordt er behandeld als een klein kind en je rechten laat je bij de deur......
Mama is nu alweer twee weken thuis, gaat steeds beter, maar herstel gaat langzaam.
En Max:
Sja, Lorret, t was heel erg leuk, zegt ie. Hij moet nog effe landen.
Ben wel blij dat ie er weer is, ben niet gewend hem zo lang niet te zien....
En nu:
Vakantie, lekker naar Italië rijden, wandelen in Cinque Terre, neuzen in Pompeï en dan gezellig met de familie Firenze onveilig maken, helemaal veel zin in. Ik vertrek woensdag..
tot na de vakantie!
pien
dinsdag 26 april 2011
Remmen!
Iedereen zegt nu hetzelfde: "zou je niet een beetje minder" en :"werk je niet teveel?''.
En ze hebben allemaal gelijk natuurlijk, ik werk meer dan afgesproken en ben er lekker druk mee.
Hoe kan ik ook anders?
Van het ene op het andere moment ben je je leven, toekomst en baan kwijt, als je dat dan weer terugkrijgt, heb je echt dubbele energie en motivatie. Een dag niet gewerkt, niet "gedaan" is echt zonde...zo voelt dat echt.
Ik ben echt niet ineens heilig geworden, of heb ineens meer commitment. Dat is het niet.
Waar ik vroeger gewoon ongeneerd lang kon uitslapen, heb ik nu het gevoel dat ik de dag moet grijpen zodra ik wakker wordt..zelfs op vrije dagen wil ik de dag geleefd hebben...
Echter, ik moet eerlijk toegeven dat mijn collega's, familie en vrienden helemaal gelijk hebben natuurlijk. Ik moet tijd nemen voor ... ja wat eigelijk..? Ontspanning? Rust? Hm, ik wordt rustig als ik mijn dag geleefd heb (zeg maar mijn werk af is) en ontspanning vind ik in alles wat ik leuk vind, daar hoort mijn werk zeker bij..
Vandaag heb ik een goede collega die ik lange tijd niet gezien heb, weer even kunnen spreken. Dat was heel fijn. Een blik van haar heeft mij weer even met de voeten op de grond gezet.
Ik kan natuurlijk wel heel hard rennen, maarre, nog niet voor zo lang. Dus...
Familie, vrienden, collega's ik ga remmen......
En ik ben daar vanmiddag mee begonnen; eerst naar huis, koken, met Max praten, nu blog bijwerken en zo nog even buizen.... op tijd naar bed, morgen vroeg starten en om 12.00 uur naar huis.....
Pien
En ze hebben allemaal gelijk natuurlijk, ik werk meer dan afgesproken en ben er lekker druk mee.
Hoe kan ik ook anders?
Van het ene op het andere moment ben je je leven, toekomst en baan kwijt, als je dat dan weer terugkrijgt, heb je echt dubbele energie en motivatie. Een dag niet gewerkt, niet "gedaan" is echt zonde...zo voelt dat echt.
Ik ben echt niet ineens heilig geworden, of heb ineens meer commitment. Dat is het niet.
Waar ik vroeger gewoon ongeneerd lang kon uitslapen, heb ik nu het gevoel dat ik de dag moet grijpen zodra ik wakker wordt..zelfs op vrije dagen wil ik de dag geleefd hebben...
Echter, ik moet eerlijk toegeven dat mijn collega's, familie en vrienden helemaal gelijk hebben natuurlijk. Ik moet tijd nemen voor ... ja wat eigelijk..? Ontspanning? Rust? Hm, ik wordt rustig als ik mijn dag geleefd heb (zeg maar mijn werk af is) en ontspanning vind ik in alles wat ik leuk vind, daar hoort mijn werk zeker bij..
Vandaag heb ik een goede collega die ik lange tijd niet gezien heb, weer even kunnen spreken. Dat was heel fijn. Een blik van haar heeft mij weer even met de voeten op de grond gezet.
Ik kan natuurlijk wel heel hard rennen, maarre, nog niet voor zo lang. Dus...
Familie, vrienden, collega's ik ga remmen......
En ik ben daar vanmiddag mee begonnen; eerst naar huis, koken, met Max praten, nu blog bijwerken en zo nog even buizen.... op tijd naar bed, morgen vroeg starten en om 12.00 uur naar huis.....
Pien
woensdag 9 februari 2011
Het is lang geleden.....
Dat ik schreef........
Misschien moest ik het even loslaten, te confronterend om het allemaal weer op papier te zetten, klopt ook, ik schrijf deze inleiding achteraf, ik wist dat het lastig zou zijn, daarom heb ik zo lang gewacht, weet ik nu...
maar enfin: ik ben blij dat het er staat.....en het is goed dat het er staat..
En dat... gaat zo;
Er was eens iemand die heel ziek was, en die is helemaal beter geworden!
Wat is er gebeurd sinds december.
Een week voor kerst moest ik voor een controle naar het ziekenhuis, in de hoop dat ik de chemokuren weer zou mogen starten.
Dat was niet het bericht wat mijn arts voor me in petto had, ze had deze keer een echt, honest to God, kerstkadoo.
Ik was weer eens in het team (oncologen) besproken en men was tot de conclusie gekomen dat bij mijn vorm van Non Hodgkin welliswaar een therapie van 8 Chemokuren hoort, maar dat nooit is gemeten/gedocumenteerd of 8 kuren meer doen dan 5 kuren. Of, andersom, dat 5 kuren minder doen dan 8 kuren. En omdat de PET scan géén afwijkeningen had laten zien, zag het team niet in waarom ze mij opnieuw, en waarschijnlijk onnodig, ziek zouden maken.
Ik hoefde dus geen Chemo's meer! Het duurde wel een dag of 3 voordat bij mij de boodschap landde. Ik schijn nogal appelig te hebben gekeken toen mij dit werd uitgelegd (zegt mijn broer, hij was bij het gesprek).
Het duurde ook 3 dagen voordat ik doorhad dat ik dus BETER verklaard was.
Dus ik naar huis met het advies toch vooral van de feestdagen te genieten.
Dat heb ik gedaan, vooral omdat op 31 december voor mijn moeder de laatste bestraling plaatsvond. We hebben samen het jaar 2010 (en een stuk van 2009) een rotschop gegeven. Mama is nu aan het bijkomen van haar betralingen, ze heeft er 25 gehad, dat is behoorlijk pittig. Maar goed, ook bij haar lijken alle foute cellen verdwenen te zijn, en daar gaat het om natuurlijk.
Mijn moeder is in 2009 gediagnostiseerd met pre borstkanker, ze heeft hiervoor 4 ingrepen ondergaan en een lange,nare weg afgelegd. Toen ze halverwege 2010 geconfronteerd werd met mijn diagnose, heeft ze( samen met mijn vader) eigenlijk alleen nog maar oog voor mij gehad. Ze vond het voor mij allemaal veel erger, en dat kon ik niet echt bevatten: kanker is kanker en daar moet je iets mee, anders doet het iets met jou.. Ik neem mijn pet diep af voor haar, zal je maar gebeuren, zelf kanker en dan je eigen bloed ook nog onderuit zien glijden. En altijd met een glimlach op naast mijn bed hé, en over de telefoon, vanaf het vakantie adres, ook altijd een glimlach hé. nooit aan mij laten merken hoe erg ze het vond. Een kanjer is het!
Mensen zeggen wel eens tegen mij dat ik zo positief omga met mijn kanker, maarre, die mama wint.
Ik kan alleen maar raden hoe heftig de laatste 1 1/5 jaar voor mijn vader geweest moeten zijn, hij heeft zijn gevoel hierin zeker laten blijken, ik heb alleen de indruk dat dat maar het topje van de ijsberg is...
Wat ik wel heel zeker weet is dat ik niet hoger of beter of dichter gedragen had kunnen worden door mijn ouders, het raakt me diep en ik ben ze erg dankbaar...
In de maand januari heb ik een gesprekje gehad met mijn manager en de bedrijfsarts. En, omdat de oncoloog in de gaten had dat ze me toch niet kon tegenhouden, mag ik nu 4 x 3 uur per week werken op therapeutische basis.
Heerlijk, dat je weer afspraken kunt maken met mensen en die ook kunt nakomen zonder steeds door je ziekte onderuit getrokken te worden. Dus ik klus lekker door, collega's van mij sturen mijn team nog, en ik doe afgebakende klussen. Mocht pertinent geen stresvolle taken op me nemen nog.
( van de oncoloog dan).
Ik verdeel nu mijn dagen zo goed mogelijk tussen werk en thuis. De juiste balans vinden is lastig, juist omdat ik steeds die prednison heb moeten slikken. Die zorgt ervoor dat je lichaam "valse" informatie krijgt over je moeheid, en loop je het risico dat je verschikkelijk gaat ADHD-en, en na 20.00 uur voor oud vuil op de bank stort en allen nog maar wil slapen.
Gelukkig heb ik nu gisteren de allerlaatste prednison geslikt.
Ik hou me even rustig, conform het advies van de oncoloog, "gaat even vervelend zijn" zei ze, maar dat duurt niet lang. Ik heb inmiddels een beetje verhoging en wat last van spierkrampen ( waardoor je weer bizarre spierpijn krijgt), maar daar is mee te leven.
Na deze week nog een weekje "werken" en dan gaan we op stap, lekker naar de bergen. Er schijnt weinig sneeuw te liggen, maar dat boeit niet..we zijn allemaal aan een weekje "anders" toe!
Enne nog iets, ik krijg krullen. 'T is echt heel erg. Nu heb ik het zelf bruin geverfd, ik houd niet van grijze haren namelijk, maar nu met die krullen is het wel heel heftig, misschien moet het toch een andere kleurtje worden....
Het is heel erg goed aan het terugkomen, lijkt een beetje op babyhaar, maar het zit wel op mijn hele hoofd. ( ook flink wat op mijn wangen en kin, sssst, niet verder vertellen, is van de prednison) Om dus niet voor man aangezien te worden draag ik maar zoveel mogelijk een rok, dan kunnen mensen 2 keer nadenken voordat ze durven zeggen: "he : jochie"
Vanavond liep ik collecte voor Amnesty (doe ik elk jaar) ik bel aan en een vrouw trekt het gordijn open in de woonkamer, zodat ze kan zien wie er voor de deur staat.
Ik die bus omhoog, mensen zijn toch een beetje huiverig, en er wordt opengedaan. Zegt die dame tegen mij, "neem me niet kwalijk hoor, maar ik zei net tegen mijn .....( kon ik niet verstaan) dat het zo goed was dat die jonge jongens tegenwoordig ook collecteren, ik had niet gezien dat u een vrouw was..". Sja, nou ja, dat jonge vond ik dan natuurlijk nog wel aardig, maar dat ze me voor jochie versleet, dat is toch wel iets hoor.....
Ik kan natuurlijk altijd nog de hoofdoek weer omdoen.... maar nee, ik vind het wel weer prettig zo. Mischien nog voor een speciale gelegenheid..
groet,
Pien
Misschien moest ik het even loslaten, te confronterend om het allemaal weer op papier te zetten, klopt ook, ik schrijf deze inleiding achteraf, ik wist dat het lastig zou zijn, daarom heb ik zo lang gewacht, weet ik nu...
maar enfin: ik ben blij dat het er staat.....en het is goed dat het er staat..
En dat... gaat zo;
Er was eens iemand die heel ziek was, en die is helemaal beter geworden!
Wat is er gebeurd sinds december.
Een week voor kerst moest ik voor een controle naar het ziekenhuis, in de hoop dat ik de chemokuren weer zou mogen starten.
Dat was niet het bericht wat mijn arts voor me in petto had, ze had deze keer een echt, honest to God, kerstkadoo.
Ik was weer eens in het team (oncologen) besproken en men was tot de conclusie gekomen dat bij mijn vorm van Non Hodgkin welliswaar een therapie van 8 Chemokuren hoort, maar dat nooit is gemeten/gedocumenteerd of 8 kuren meer doen dan 5 kuren. Of, andersom, dat 5 kuren minder doen dan 8 kuren. En omdat de PET scan géén afwijkeningen had laten zien, zag het team niet in waarom ze mij opnieuw, en waarschijnlijk onnodig, ziek zouden maken.
Ik hoefde dus geen Chemo's meer! Het duurde wel een dag of 3 voordat bij mij de boodschap landde. Ik schijn nogal appelig te hebben gekeken toen mij dit werd uitgelegd (zegt mijn broer, hij was bij het gesprek).
Het duurde ook 3 dagen voordat ik doorhad dat ik dus BETER verklaard was.
Dus ik naar huis met het advies toch vooral van de feestdagen te genieten.
Dat heb ik gedaan, vooral omdat op 31 december voor mijn moeder de laatste bestraling plaatsvond. We hebben samen het jaar 2010 (en een stuk van 2009) een rotschop gegeven. Mama is nu aan het bijkomen van haar betralingen, ze heeft er 25 gehad, dat is behoorlijk pittig. Maar goed, ook bij haar lijken alle foute cellen verdwenen te zijn, en daar gaat het om natuurlijk.
Mijn moeder is in 2009 gediagnostiseerd met pre borstkanker, ze heeft hiervoor 4 ingrepen ondergaan en een lange,nare weg afgelegd. Toen ze halverwege 2010 geconfronteerd werd met mijn diagnose, heeft ze( samen met mijn vader) eigenlijk alleen nog maar oog voor mij gehad. Ze vond het voor mij allemaal veel erger, en dat kon ik niet echt bevatten: kanker is kanker en daar moet je iets mee, anders doet het iets met jou.. Ik neem mijn pet diep af voor haar, zal je maar gebeuren, zelf kanker en dan je eigen bloed ook nog onderuit zien glijden. En altijd met een glimlach op naast mijn bed hé, en over de telefoon, vanaf het vakantie adres, ook altijd een glimlach hé. nooit aan mij laten merken hoe erg ze het vond. Een kanjer is het!
Mensen zeggen wel eens tegen mij dat ik zo positief omga met mijn kanker, maarre, die mama wint.
Ik kan alleen maar raden hoe heftig de laatste 1 1/5 jaar voor mijn vader geweest moeten zijn, hij heeft zijn gevoel hierin zeker laten blijken, ik heb alleen de indruk dat dat maar het topje van de ijsberg is...
Wat ik wel heel zeker weet is dat ik niet hoger of beter of dichter gedragen had kunnen worden door mijn ouders, het raakt me diep en ik ben ze erg dankbaar...
In de maand januari heb ik een gesprekje gehad met mijn manager en de bedrijfsarts. En, omdat de oncoloog in de gaten had dat ze me toch niet kon tegenhouden, mag ik nu 4 x 3 uur per week werken op therapeutische basis.
Heerlijk, dat je weer afspraken kunt maken met mensen en die ook kunt nakomen zonder steeds door je ziekte onderuit getrokken te worden. Dus ik klus lekker door, collega's van mij sturen mijn team nog, en ik doe afgebakende klussen. Mocht pertinent geen stresvolle taken op me nemen nog.
( van de oncoloog dan).
Ik verdeel nu mijn dagen zo goed mogelijk tussen werk en thuis. De juiste balans vinden is lastig, juist omdat ik steeds die prednison heb moeten slikken. Die zorgt ervoor dat je lichaam "valse" informatie krijgt over je moeheid, en loop je het risico dat je verschikkelijk gaat ADHD-en, en na 20.00 uur voor oud vuil op de bank stort en allen nog maar wil slapen.
Gelukkig heb ik nu gisteren de allerlaatste prednison geslikt.
Ik hou me even rustig, conform het advies van de oncoloog, "gaat even vervelend zijn" zei ze, maar dat duurt niet lang. Ik heb inmiddels een beetje verhoging en wat last van spierkrampen ( waardoor je weer bizarre spierpijn krijgt), maar daar is mee te leven.
Na deze week nog een weekje "werken" en dan gaan we op stap, lekker naar de bergen. Er schijnt weinig sneeuw te liggen, maar dat boeit niet..we zijn allemaal aan een weekje "anders" toe!
Enne nog iets, ik krijg krullen. 'T is echt heel erg. Nu heb ik het zelf bruin geverfd, ik houd niet van grijze haren namelijk, maar nu met die krullen is het wel heel heftig, misschien moet het toch een andere kleurtje worden....
Het is heel erg goed aan het terugkomen, lijkt een beetje op babyhaar, maar het zit wel op mijn hele hoofd. ( ook flink wat op mijn wangen en kin, sssst, niet verder vertellen, is van de prednison) Om dus niet voor man aangezien te worden draag ik maar zoveel mogelijk een rok, dan kunnen mensen 2 keer nadenken voordat ze durven zeggen: "he : jochie"
Vanavond liep ik collecte voor Amnesty (doe ik elk jaar) ik bel aan en een vrouw trekt het gordijn open in de woonkamer, zodat ze kan zien wie er voor de deur staat.
Ik die bus omhoog, mensen zijn toch een beetje huiverig, en er wordt opengedaan. Zegt die dame tegen mij, "neem me niet kwalijk hoor, maar ik zei net tegen mijn .....( kon ik niet verstaan) dat het zo goed was dat die jonge jongens tegenwoordig ook collecteren, ik had niet gezien dat u een vrouw was..". Sja, nou ja, dat jonge vond ik dan natuurlijk nog wel aardig, maar dat ze me voor jochie versleet, dat is toch wel iets hoor.....
Ik kan natuurlijk altijd nog de hoofdoek weer omdoen.... maar nee, ik vind het wel weer prettig zo. Mischien nog voor een speciale gelegenheid..
groet,
Pien
Abonneren op:
Reacties (Atom)