Bijzondere dag

22 augustus is een bijzondere dag, precies over 1 jaar zullen mijn ouders 50 jaar getrouwd zijn. Dat is wel even iets....
In het licht van wat onze familie de laatste tijd moet verhapstukken is het een echte pointer die het leven weer in een wat breder perspectief trekt.

De vakanties zijn om en het gewone leven om mij heen neemt weer zijn aanvang. Ik vind dat prettig, vaste routines geven toch een stuk rust.
Hoewel ik natuurlijk vreselijk baal dat ik niet volluit kan "meedoen" , zie ik dat er genoeg ruimte overblijft om "bij te blijven" , daarmee voel je je niet zo uitgeschakeld en ziek. Want ziek wil je niet zijn, dat wil je maar liever achter de rug hebben.  De status ziek is zo'n soort van niemands land waaraan geen begin en eind lijkt te zitten, een soort koptelefoon waar geen muziek uitkomt.
Routines dus. Mijn vader bracht schilderspullen en vond dat ik dat moest gaan doen, met verf gooien. Grappig dat na een paar nachten slapen inderdaad allerlei beelden door mijn hoofd buitelen die ergens heen willen, mooi dat anderen beter zien wat je nodig hebt dan je dan zelf kunt, nog mooier is dat dat uit zoveel verschillende hoeken wordt aangeboden. Nooit geweten hoe goed dat voelt, door zoveel mensen gedragen te worden.

Vanmorgen nog een mooi kadootje gekregen van Mike en Wendy; een live beeld (webcam)  van hun mooie nieuwe kindje Tim: prachtige jongetje met twee heel gelukkige ouders.....

19 augustus.... een nieuwe goeie dag

Nu de tweede kuur geweest is, en ik iets kan vergelijken, moet ik zeggen dat het meevalt. Sterker, deze kuur valt, lijkt het minder zwaar van de vorige. Het nieuwe en misschien onbekende is er van af, wellicht heb je onbewust toch onrust in je lijf als je je openstelt voor gif...
Ik weet het niet, maar... het voelt wel goed, dit rondje..
Geen bijwerkingen , en niet echt moe en minder last van de prednison ( minder hyper). Dat is prettig...
Ik hou me nog rustig vandaag. Alleen adressen invoeren in gmail en eens beginnen in een nieuw boek: aanrader van mijn nicht: Eten tegen Kanker.
Eens kijken wat wat oplevert, ik ben een controlfreak hé, toch kijken of ik mee kan helpen......

Nummertje 2 is gevallen

Gisteren de tweede chemo ontvangen en dat is niet slecht gevallen.
Het was weer een prettige ontmoeting met de dames en heren van dagbehandeling B2 oost, ik werd weer helemaal in de watten gelegd.
Alle muizen en cyto's mochten erin, doctor is tevreden.
Alle haren lopen nu heel hard weg, ben dus gisteren direct doorgegaan naar de kapper (samen met mijn lieve Tante) en heb nu geen muizen maar een rattekoppie, staat best, voelt in elk geval veel beter dan haren die niet doen wat je wil...
Vandaag en morgen nog even rustig aan doen en dan kunnen we weer wat oppakken. Kan ik mijn collega's weer even lastig vallen, dat is ook altijd plezierig....

En dan al die reacties, brieven telefoontjes, bezoekjes,smsjes, msn berichtjes, mails, kaarten en bloemen die in een niet aflatende stroom mij ten deel vallen. Echt te gek! Iedereen daarvoor heel veel dank!
Eerder heb ik al opgemerkt dat het goed is in situaties als deze je te focussen op je zegeningen, dat helpt niet alleen, maar levert ook echt een positief gevoel op.
Jullie dragen flink bij aan de zegeningen, en ik ben er erg blij mee....

Op naar de tweede kuur...

De eerste kuur is goed gevallen, eigenlijk alleen een beetje een katergevoel de volgende dag.
In de tweede week helaas een miltinfarct erbij gekregen, dat is echt minder en zeer pijnlijk.
Gelukkig is het niet gevaarlijk en brengt het mijn behandelplan niet in gevaar.
Morgen mag ik voor nummer 2, we zullen zien hoe die gaat. Niet meer zo'n volle tas meenemen deze keer, is echt niet nodig. De verpleging houdt je goed bezig. Toch ook nog even vragen hoe het nu zit met spiertrainingen.....

De eerste muizen

Woensdag zijn de eerste muizen gaan lopen, ze hebben me geen last bezorgt, ik hoop die vrkkte B cellen wel.
De afgelopen 2 dagen veel info vergaard, veel gelezen, gepraat met verpleegkundigen, voedingassistenten en artsen. Ze geven me allen een goede kans, als ik maar doe wat de docter zegt: vooral goed blijven eten.
Dat gaat nog niet zo gemakkelijk, hoewel de pijn veel minder is met de Prednisolon, kan ik nog steeds niet veel verdragen. De diëtist vond bijvoeding toch wel nodig. Hmpf, alsof ik niet eens in maatje 36 zou willen passen...
Maar goed, ik ben redelijk meegaand nog, dus ik doe het maar.
Vandaag, zondag, naar een feestje, dus ik zal een paar flesjes meenemen.